”De ki: Ey kafirler yenileceksiniz ve toplanıp cehenneme sürüleceksiniz. (Al-i İmran 12)

”Bu kaçıncı annesiz bıraktığınız evlatlar. Babasız,eşsiz,dostsuz… Dayanmıyor bu yürek. Sabah kim bilir ne hayallerle açtılar gözlerini güne.. Ne hayallerle süslenip çıktılar yola. Belki de eve, evlatlarının yanlarına ulaşmak için o durakta ölümü beklediler. Peki ya şimdi noldu? O evlatların hepsi birer yetim,öksüz…… Ben artık bu yaptıklarınız için size bela okumuyorum. Allah sizi azad etsin, başka bişey demiyorum…”

Utanıyorum şehidim, yemekten, içmekten. Senin annen ağlarken gülmekten utanıyorum. Sanma ki unutuyor unutturuyoruz, unutanları barındırmaktan utanıyoruz, sen vatan için bizim için şehit olurken seni görmezden gelenlerden utanıyorum…